Voltaire

Papier is geduldig. Wat ik hier neerschrijf, durf ik verder aan niemand te vertellen.
Het was een winderige avond maar binnen was het behaaglijk. Mijn vrouw praatte en ik luisterde afwezig. Maar soms, een zesde zintuig misschien, heb je het gevoel dat iemand je in de gaten houdt. Ik stond op, bracht een wijsvinger waarschuwend naar mijn mond, liep naar de deur en trok deze met een bruuske zwaai open.
Er zat iemand gehurkt voor de deur met zijn ogen ter hoogte van het sleutelgat. Ik weet absoluut zeker dat ik me niet vergis, het was Voltaire. Tientalle keren heb ik afbeeldingen van zijn karakteristieke gezicht met het beruchte glimlachje gezien. Hij veerde recht, fluisterde verlegen pardon en verdween in de donkere nacht.
Mijn vrouw had wel iemand pardon horen zeggen maar toen ik zei dat ik Voltaire had gezien, zei ze : zullen we maar gaan slapen ! Ik bleef aandringen maar ze werd boos en verliet de kamer.

Volgens alle boeken stierf Voltaire op 30 mei 1778. Sommigen voegen er aan toe dat zijn stoffelijk overschot op 11 juni 1791 is bijgezet in het Panthéon in Parijs.
Werpt dit enig licht op de zaak ? Ik betwijfel het. Vaak vraag ik me trouwens af in hoeverre je boeken kunt geloven.