(Vrij naar Paul-Jean Toulet (1867-1920 "Le tremble est blanc").
Onherroepelijk is de tijd vergleden
het uur loopt af
maar door mijn dromen
kom jij terug
je armen koeler
je ogen met meer tederheid
dan dageraad
Mijn herinnering heeft je gekust
hier ben je dan
je daalt af tot het terras
dat geurt
je wankelt nu tussen de bloemen
Zal ik je gelaat nog zien
een middag in de herfst
met schaduw en met zon
terwijl de wolken
de witte kleur van de abeel
doen beven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten