Weken lang had ik aan niets anders kunnen denken en nu stond ik alleen met haar in de kamer. Woorden vloeiden als zoete honing uit mijn mond. Zij zweeg en keek door me heen. Mijn huid was dun als rijstpapier. Daarom besloot ik de witte cirkel waarin ik mezelf had opgesloten te verlaten en naar haar toe te gaan. Ik wilde haar in mijn armen nemen en met mijn vingers door haar blonde haren strijken. Maar ze had de kamer alweer verlaten en buiten in de tuin hoorde ik haar luidop lachen en praten met anderen.
Er moet iets gebeuren. Ik probeer nu iemand te vinden die me kan helpen in een ander lichaam te belanden want echt, dit hou ik niet vol.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten