Hij stond fragiel in een hoek van de kamer tegen de muur geleund en wenkte mij.
"Wat vind jij daar nu van ? vroeg hij me terwijl hij zijn handen op mijn schouders legde. Alles aan mij zit los, ik hang met touwtjes en draadjes aan elkaar en elk moment kan er een stuk of een stukje afvallen. Daar ben ik zo bang voor. Ik durf niet op de tocht of in de wind te gaan staan uit angst iets te verliezen. Dat is gevaarlijk en afgezien van de ongemakken zou dat ook geen gezicht zijn. Ik ben nu eenmaal een beetje mislukt. "
Mijn antwoord was kort en oprecht : " Sorry ouwe jongen, het enige wat ik voor je kan doen is heel intens met je meevoelen maar daar houdt het dan ook echt mee op. "
Ik draaide hem mijn rug toe en ging peinzend in een gemakkelijke stoel voor het raam zitten om te kijken naar een zwerm grauwe ganzen op het grasveld.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten