Het is zover, ik ben er niet meer.
Ik heb mijn vrouw en kinderen niet onverzorgd achtergelaten en ik moet zeggen dat ze mij dan ook een waardig afscheid hebben bezorgd. De sfeer in de grote zaal van het crematorium was precies zoals ze zijn moest. Even was er zelfs een moment van ontspanning toen het getater van ons jongste kleindochtertje door de zaal galmde, maar verder verliep alles volgens het boekje.
Het probleem is eigenlijk nu dat ik niet goed weet wat me te doen staat. Ik verwijt mezelf dat ik daar bijna niet over nagedacht heb. Het lijkt me voorlopig het beste om de zaken gewoon op hun beloop te laten, we zullen wel zien en intussen vlieg ik gewoon maar wat rond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten