Henk.

Voor Henk Vr.


Niet alleen omdat hij mijn huisgenoot en vriend was wil ik hier verslag van uitbrengen maar vooral omdat deze gebeurtenis ons allemaal sterk heeft aangegrepen en omdat wij alles van dichtbij hebben meegemaakt.
Henk was misschien nog eenzamer dan de anderen en heel erg in zichzelf gekeerd. Vroeger in de tijd van zijn eerste liefde had het meisje hem toegefluisterd dat hij mooie wimpers had, mooie glanzende wimpers had ze gezegd, zacht als dons.
Dat was een gelukkig ogenblik geweest en vaak dacht hij met heimwee terug aan die tijd.
Nu was alles anders. Hij leefde samen met een ander meisje.
Ik wil er de nadruk op leggen dat niemand het recht heeft haar de schuld te geven, veeleer ligt de schuld bij Henk zelf maar ook zijn houding is begrijpelijk.
Stil lagen ze naast elkaar. Hij hield haar hoofd in zijn handen en keek haar afwachtend aan. "Zeg me dat ik mooie wimpers heb, je moet het me zeggen" smeekte hij. Ze zweeg en keek hem bedroefd glimlachend aan terwijl ze zijn wangen streelde. "Ik zeg het liever niet" fluisterde ze.
Dan is het gebeurd. Verblind door zijn tranen zwijmelde Henk naar de deur, het plaatsje over en viel in het donkere kanaal. Hij verdronk niet. Wij slaagden erin hem uit het water te halen maar vanaf dat
moment was het nog maar een kwestie van dagen. Hij kreeg een vreemde ziekte. Zijn huid werd hard en droog en leek op gebarsten leer. Hij fezelde af en toe onverstaanbare woorden. Soms huilde hij en doorschokten  hevige stuiptrekkingen zijn magere lichaam.
Hij is gestorven op een morgen terwijl wij allen stil bij zijn bed stonden.