Ook nu weer reageerde mijn vrouw buitengewoon onhebbelijk, onredelijk en onvoorspelbaar ook.
Zij isoleerde zich nadrukkelijk boven in de kerktoren en communiceerde uitsluitend via briefjes met commando's die ze met een soort katapult naar ons toeschoot.
Ik loop nu rondjes om de toren, zwaai met beide armen en roep dat ze naar beneden moet komen. Geen reactie.
Later gaan, hoop ik, de klokken luiden en zal dat een teken van vergeving zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten