Omdat alle anderen in een halve kring om hem heen gingen staan en geïnteresseerd en in stilte toekeken, kreeg het geheel beslist iets melodramatisch.
Nadat hij enkele keren als verdwaasd in een kringetje om het stoffelijk overschot heen was gekropen, stortte hij hij zich alsnog bovenop het ontzielde hoopje dat daar weerloos en als in volle overgave op de grond lag en maakte hij wanhopig een tijd lang verbeten paarbewegingen.
Verder gebeurde er niets. De stilte was compleet en het leek of de tijd was blijven stilstaan.
Toen na enige tijd de anderen tenslotte toch aanstalten maakten om verder te trekken, scheurde hij zich los van het lichaam en telkens omkijkend probeerde hij moeizaam lopend zich weer bij de groep te voegen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten