Ik had me enigzins vermomd met een pet, een zonnebril en een overal. In mijn rechterhand hield ik een gereedschapskist. Zo zou ze mij zeker niet herkennen. Een beetje nerveus liep ik van de ene hoek van de straat naar de andere, tot ik haar op de stoep aan de overkant zag aankomen.
Haar blonde krullen dansten in de wind en haar jas hing open. Ze droeg een plastic tas met daarin een doos met tien waterschildpadden. Haar lichtpaarse schoenen met hoge hakken, die ze nota bene van mij cadeau had gekregen, maakten een hard geluid.
Ik wist heel zeker dat ze thuis meteen op de bank zou gaan liggen met haar mooie hoofd op ons kussen en dat ze onmiddelijk in slaap zou vallen. Natuurlijk zou ze de schildpadden vergeten en pas wakker worden als het te laat was.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten