Zoals altijd op zijn dagelijkse ochtendwandeling, telde hij zorgvuldig zijn stappen.
Toen hij weer thuis was verzorgde hij zijn vrijwel geheel verlamde vader en deed hij het haar en de afgeknipte nagels in een stevige witte enveloppe, schreef daar datum en uur op en ook nog een persoonlijke boodschap. (Vandaag was dat : "Rennen voor je leven !")
Toen borg hij de enveloppe in de la bij de andere.
Opgelucht trok hij daarna de deur achter zich dicht en liep zijn stappen tellend naar het café.
Zonder iemand te groeten ging hij aan de bar zitten, legde vermoeid zijn hoofd op de toog en bleef mij met grote ogen aankijken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten