De crematie (fragment)

Eindelijk was het zover, aan alle voorwaarden was voldaan en de kist stond klaar. Ondanks de felle protesten van onze dochters slaagde mijn vrouw er tenslotte toch in de vele rouwende aanwezigen toe te spreken. "Mijn man ", zei ze, " heeft me verzekerd dat hij terug zou komen. Letterlijk zei hij dat hij tot nu toe in gevangenschap had geleefd maar dat hij nu vrij was en dat wij er op konden rekenen dat hij terug zou komen. Ik weet dat hij dat zal doen, hij heeft altijd woord gehouden en ik geloof hem onvoorwaardelijk. " Ik hield mijn adem in. De zaal was doodstil, niemand kuchte en je kon een speld horen vallen. Onze dochters zaten met open mond te luisteren en bij mij was het net of iemand met zijn hand een paar keer over mijn rug streek. Ik was trots op mijn vrouw. Hoe sterk en oprecht was haar liefde voor mij altijd geweest ! Terecht vroegen velen met mij zich dan ook af of ik dat destijds wel voldoende erkend en gewaardeerd had.