De metalen urnen met de as van zijn vrouw, van zijn ouders en van zijn grootouders had hij opgehangen in de grote boom achter het huis.
Op mooie zomerdagen was een ligstoel onder de boom zijn lievelingsplek. Soms omarmde hij dan de boom en probeerde de onderste takken te bereiken om zich dichter bij de doden te voelen.
Maar als de herfststormen de urnen krachtig heen en weer deden zwaaien en het lawaai tot in zijn kamer doordrong, overviel hem een gevoel van melacholie en liep hij schreeuwend naar buiten om zijn eenzaamheid te vergeten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten