In een moment van intense emotie waarbij ik mijn zelfbeheersing verloor , heb ik mijn tante Leentje opgegeten.
In onze familie die sterk verbonden is, heeft deze gebeurtenis nogal wat stof doen opwaaien.In die dagen kwamen wij allen vaak bij mijn oma, het trefpunt waar veel familie, vrienden en kennissen elkaar ontmoetten.
Sommigen namen botweg een afkeurende houding aan en, dat hoorde ik later, gaven luidop commentaar als ik even de kamer uit was.
Anderen moet het onverschillig hebben gelaten.
Maar een minderheid, hoewel ze me niet openlijk durfden te verdedigen, gaf heimelijk blijk van begrip, ja zelfs van een zekere bewondering. Bij het weggaan drukten ze me dan de hand : zwijgend en met een blik van verstandhouding.
Ik zelf was in die tijd ten prooi aan nogal gemengde gevoelens.
Ik besefte wel dat haar man, oom Hendrik me nooit meer aan zou kijken. Hun kinderen met wie ik vroeger vaak speelde, negeerden mij volkomen.
Nu alles voorbij is en de gemoederen enigzins bedaard zijn, praat ik weer met mijn vrouw op stille zomeravonden zoals deze, over mijn tante en haar kleine hebbelijkheden.En hoewel we er natuurlijk beiden aan denken, wordt er met geen woord gerept over wat er nog geen jaar geleden gebeurd is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten